Παιδικά παραμύθια με φυτά ή όπως μας έμαθε ο Αίσωπος και ο Βάβριος για την αλεπού και τα σταφύλια, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Μια φορά και έναν καιρό στο πανέμορφο πέτρινο δρομάκι του χωριού περπατούσε μία νεαρή υπερήφανη αλεπού. Το
τρίχωμά της ήταν πεντακάθαρο, λαμπερό και φουντωτό, ενώ τα μυτερά αυτάκια της παρέμεναν συνέχεια τεντωμένα για να μπορεί να ακούει κάθε περίεργο ήχο. Καθώς περπατούσε προσπαθούσε να μην κάνει θόρυβο, ώστε να είναι απαρατήρητη. Επειδή ήταν αρκετά πονηρή, γνώριζε ότι δεν έπρεπε να προκαλεί τους ανθρώπους γιατί μπορεί να την κυνηγήσουν με σκοπό να τη συλλάβουν και να την τιμωρήσουν επειδή πείραζε τις κακόμοιρες τις κότες τους. Όμως, είχε περάσει η ώρα και κόντευε μεσημέρι. Ο ήλιος ήταν δυνατός και η ημέρα πολύ ζεστή. Η κοιλίτσα της γουργούριζε από την πείνα. Έψαχνε από εδώ ή κοίταζε από εκεί μήπως βρει κάτι να φάει. Τίποτα δεν κατάφερε. Ανέβαινε στην ανηφόρα και άρχισε να νοιώθει όλο και περισσότερο κουρασμένη από την πείνα. Σήκωνε την άσπρη μουσούδα με τη μαύρη μυτούλα της για να εντοπίσει κάποια λιχουδιά, αλλά δεν είχε επιτυχία.
Η πείνα σε συνδυασμό με την πονηριά της την έκαναν να προσπαθεί να δει με γρήγορες ματιές από τα χαμηλά παράθυρα μέσα στα σπίτια μήπως έβρισκε κάτι να χορτάσει. Αλλά τελικά, πάλι ατύχησε. Συνέχιζε να περπατάει λυπημένη και να λιγουρεύεται διάφορα λαχταριστά φαγητά. Προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί όλη την πονηράδα της για να σκεφτεί τί να κάνει και πού να πάει για να φάει. Αλλά, δυστυχώς, όσο περισσότερο περνούσε η ώρα, τόσο στεναχωριόταν επιπλέον επειδή νόμιζε ότι στο τέλος θα έμενε νηστική.
Περπατώντας νωχελικά και κάνοντας το ένα βήμα μετά από το άλλο, απομακρύνθηκε αρκετά από τα πολλά τα σπίτια. Βρέθηκε στην άκρη του χωριού όπου υπήρχε μία πλαγιά με μεγάλους βράχους και αρκετά δέντρα. Εκεί σταμάτησε και κρύφτηκε για να ξεκουραστεί λίγο. Αναλογίστηκε ότι δεν θα έβρισκε εύκολα να φάει και παράλληλα, κούνησε το κεφαλάκι της αριστερά και δεξιά για να συνέλθει από τον ήλιο που την είχε ζαλίσει. Με την άκρη του ματιού της εντόπισε ξαφνικά ένα κλήμα στο ξέφωτο λίγο πιο πέρα από εκεί όπου καθόταν. Αμέσως, πήρε θάρρος και με αισιοδοξία προσέγγισε με γοργό βήμα το καρποφόρο φυτό το οποίο είχε αναρριχηθεί επάνω στα ψηλά δέντρα. Όταν το προσέγγισε είδε ότι αυτό το αμπέλι ήταν γεμάτο με μεγάλα και ζουμερά κιτρινοπράσινα σταφύλια. Η αλεπού κόντεψε να τρελαθεί από τη χαρά της. Σκέφθηκε ότι βρήκε το πολυπόθητο φαΐ της και ετοιμάστηκε για να πιάσει τους καρπούς.
Καθώς, όμως, παρατηρούσε το φυτό είδε ότι τα σταφύλια ήταν πραγματικά πολύ ψηλά. Αγωνιζόταν για να εντοπίσει κάποιο τσαμπί που θα μπορούσε να κόψει με ευκολία. Αλλά όσο περνούσε η ώρα, τόσο διαπίστωνε ακόμα περισσότερο ότι δεν μπορούσε να πηδήξει τόσο ψηλά. Επειδή, όμως πεινούσε πολύ επιχείρησε αρκετές φορές να πηδήξει για να τα πιάσει. Πάντοτε δεν κατόρθωνε ούτε να τα αγγίξει. Μάλιστα, είχε κουραστεί από τις προσπάθειές της. Στο τέλος τα κοίταξε μια φορά, τα ξανακοίταξε και πήγε λίγο πιο πέρα μήπως τα δει καλύτερα, ώσπου αποκαρδιωμένη και λυπημένη απομακρύνθηκε. Στο δρόμο για να παρηγορήσει τον εαυτό της έλεγε μέσα της ότι δεν πειράζει που δεν έφαγε τα σταφύλια γιατί σίγουρα θα ήταν άγουρα.
Ο Αίσωπος, όπως το συνηθίζει, χρησιμοποιεί τον μύθο του προκειμένου να μεταδώσει στους υπόλοιπους ανθρώπους ένα συγκεκριμένο μήνυμα με εύκολο και παραστατικό τρόπο. Αυτό το μήνυμα έχει σχέση με τον τρόπο που συμπεριφέρονται ή σκέπτονται οι άνθρωποι υπό διαφόρων καταστάσεων. Ο μύθος της αλεπούς με τα σταφύλια είναι ένα μέσο για να επισημάνει ο Αίσωπος ότι όταν κάποιοι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να επιτύχουν το σκοπό τους θεωρούν ότι δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά οι περιστάσεις των καιρών που τους οδήγησαν στην αποτυχία ή άλλες παράμετροι οι οποίες, όμως, δεν σχετίζονται με αυτούς.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων