Ελληνική μυθολογία ή μύθοι με φυτά διά το ορθόκλαδο κυπαρίσσι Cupressus sempervirens "Pyramidalis", καθώς είναι ο Κυπάρισσος, το ελάφι και ο Απόλλων, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Τα κωνοφόρα δέντρα και ειδικώς αυτά τα οποία διαθέτουν ένα επιβλητικό παράστημα, ανέκαθεν διέγειραν τη φαντασία
των ανθρώπων σε διάφορες κοινωνίες. Όσον αφορά στην ελληνική μυθολογία και παράδοση αυτά τα μακρόβια και επιβλητικά δένδρα της υπαίθρου έχουν ταυτιστεί με μοναδικά πρωτότυπες ιστορίες. Επιπροσθέτως, ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το όνομα σχεδόν του συνόλου εξ αυτών είναι θηλυκό, ασχέτως του πώς τα ονομάζουμε συνήθως λαϊκά με τις κοινόχρηστες επωνυμίες τους. Για παράδειγμα, είναι η βαλανιδιά, η ελαία, η κέδρος, η πεύκη ή η πλάτανος. Εξαίρεση αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά κωνοφόρα φυτά το οποίο εντοπίζεται κατά κόρον σε όλες την παραμεσόγειες περιοχές και φυσικά καθ' άπασα την επικράτεια της Ελλάδος. Συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στο δένδρο Cupressus sempervirens "Pyramidalis" το οποίο είναι γνωστό σαν οριζοντιόκλαδο ή πυραμοειδές κυπαρίσσι. Στην πραγματικότητα, όμως, το όνομα του προαναφερόμενου φυτού είναι αρσενικό και λέγεται "κυπάρισσος", ενώ η αιτία η οποία δημιούργησε αυτήν την εξαίρεση προέρχεται από την ελληνική μυθολογία.
Οι μύθοι με φυτά, που προέρχονται από την ελληνική μυθολογία, μπορεί να έχουν πολύπλευρες ερμηνείες, αλλά είναι εξαιρετικής εμπνεύσεως. Έτσι, λοιπόν, ο Κυπάρισσος υπήρξε ένας πολύ όμορφος νεαρός άνδρας με πάθος για το κυνήγι θηραμάτων και ευνοούμενος του θεού Απόλλωνος. Μία ημέρα κατά τη διάρκεια της οποίας πραγματοποιούσε την αγαπημένη του δραστηριότητα, απέκτησε στο δάσος συντροφιά ένα πανέμορφο ελάφι. Φυσικά δεν το φόνευσε με τα κυνηγετικά όπλα του, αλλά το θαύμασε έκπληκτος. Η χάρη αυτού του επιβλητικού ζώου ήταν μοναδική. Επιπροσθέτως, ήταν αγαπημένο στον Απόλλωνα και τελικώς, κατέληξε να γίνει αχώριστος συνοδός του Κυπάρισσου σε όλες του τις εξορμήσεις. Μάλιστα, η φιλία μεταξύ του ανθρώπου και του ζώου ήταν παροιμιώδης. Αμέτρητες υπήρξαν οι φορές κατά τις οποίες βρέθηκαν μαζί στα δάση όπου ο Κυπάρισσος συνεχώς επιβεβαίωνε τη φήμη του έξοχου κυνηγού χάρις εις τη θηρευτική του δεινότητα. Δυστυχώς, αυτή η κυνηγετική ικανότητα έμελλε να καταστεί και η αχίλλειος πτέρνα στη σχέση του με το ελάφι. Μία μοιραία στιγμή στόχευσε και επετέθη με τα όπλα του κατά ενός δυσδιάκριτου στόχου τον οποίον εξέλαβε ως θήραμα μέσα στη βλάστηση. Αλλά το άτυχο ζώο που πλήγωσε χωρίς να το αντιληφθεί δεν ήταν άλλο από τον αχώριστο φίλο του, δηλαδή το εκπληκτικό ελάφι. Ο τραυματισμός απέβη μοιραίος και το ζώο ξεψύχησε από το λάβωμα που υπέστη.
Η πίκρα του Κυπάρισσου ήταν κυριολεκτικώς απροσμέτρητη. Οι τύψεις ταλάνιζαν τη συνείδησή του για αυτό το τρομερό λάθος που διέπραξε. Στο τέλος και πολύ σύντομα μετά την απώλεια του ζώου, ο περίλυπος κυνηγός δεν άντεξε αυτήν την κατάσταση. Μετά από λίγο καιρό η οδύνη για την ατιμωτική απώλεια του έμπιστου συντρόφου του τον οδήγησε στο θάνατο μέσα σε λυγμούς και δάκρυα τα οποία συνόδευαν τη ζωή του μετά από εκείνη την αποφράδα που σκότωσε το ελάφι. Ο Κυπάρισσος, ελάχιστα λίγο πριν ξεψυχήσει, ζήτησε από τον Απόλλωνα μία ύστατη χάρη, εκφράζοντας έτσι την τελευταία του επιθυμία. Παρακάλεσε τον θεό του φωτός να μεριμνήσει ώστε να μη σβηστεί ποτέ από τη μνήμη του ανθρωπίνου γένους η ανείπωτη λύπη που ένοιωθε για τον άδικο και πρόωρο χαμό του φίλου του. Έτσι, ο θεός Απόλλων αναγνωρίζοντας τη μεταμέλειά του μεταμόρφωσε τον Κυπάρισσο σε ένα πολύ όμορφο ευθυτενές δέντρο με αειθαλές ορφνοπράσινο φύλλωμα και επιβλητική παρουσία από το οποίο τα υγρά του, δηλαδή το ρετσίνι, κυλάνε κάποιες φορές επάνω του σαν δάκρυα.
Το κωνοφόρο δένδρο κυπάρισσος αφιερώθηκε από τους Έλληνες πριν από απροσδιόριστα χρόνια στον άρχοντα θεό του Κάτω Κόσμου, δηλαδή τον Πλούτωνα. Από την αρχαιότητα είναι σύμβολο επιβλητικής παρουσίας, εκπεφρασμένης λύπης, ειλικρινούς μετανοίας και μεταμελείας. Δεν είναι τυχαίο το ότι κατά τις προηγούμενες εποχές ο κυπάρισσος μαζί με την πλάτανο αποτελούσαν ορόσημα για πολλούς ανθρώπους κατά το διάβα τους στην ύπαιθρο σε πολλά μέρη της Ελλάδος. Δυστυχώς, η μετεξέλιξη των θρησκευτικών πεποιθήσεων το χρησιμοποίησε σαν χαρακτηριστικό φυτό των κοιμητηρίων, διαμορφώνοντας μία συλλογική συνείδηση η οποία θέλει πολύ κόσμο να μην αρέσκεται στο να βλέπει το συγκεκριμένο δέντρο. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα που αυτό το κωνοφόρο έχει ταυτιστεί στη συνείδηση πολλών Ελλήνων με δυσμενείς προληπτικές νοοτροπίες γιατί αδικείται το δέντρο και η ιστορία του. Ο ίδιος του ο μύθος είναι σύμβολο του ανθρώπινου χαρακτήρα στις καλές και κακές του στιγμές. Ας μην υποτιμούμε ένα δημιούργημα της Φύσεως το οποίο όχι μόνο δε μας βλάπτει, αλλά μας τιμά με την παρουσία του. Ελάχιστα δέντρα μπορούν να ανταγωνιστούν την επιβλητικότητα της εμφανίσεως, αλλά και την αντοχή έναντι ποικίλων καταπονήσεων, που χαρακτηρίζουν τον κυπάρισσο. Στην ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ προτείνουμε συχνά την επιλογή του κατά την κηποποιία και από πρακτική εμπειρία μπορούμε να βεβαιώσουμε τις φίλες και τους φίλους μας ότι ο κυπάρισσος είναι από τα ιδανικά κωνοφόρα για τη δημιουργία σχηματοποιημένων ιδιωτικών και ιδιόχρηστων κήπων.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων