Διά συνταγές μαγειρικής ή φαγητά από φυτά, όπως οι φαγώσιμες ελιές, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Τα φυτά τα οποία καλλιεργούμε στον κήπο μας έχουν εγκατασταθεί κατά τη διαδικασία της κηποποιίας ώστε να
εξυπηρετούν διάφορες ανάγκες μας. Η παρουσία τους ενδέχεται να μην αποσκοπεί απλώς για παράδειγμα στην προσφορά ψυχαγωγίας, αλλά μπορεί να στοχεύει και στην προσφορά υλικών προς αξιοποίηση κατά της διαδικασία δημιουργίας διαφόρων φαγητών. Κάτι τέτοιο έχει ποικίλα πλεονεκτήματα διότι μας δίδει τη δυνατότητα να εφαρμόζουμε συνταγές μαγειρικής κάμνοντας χρήση δικών μας πρώτων υλών φυτικής προελεύσεως των οποίων γνωρίζουμε την ποιότητα. Επιπροσθέτως, νοιώθουμε μεγαλύτερη ικανοποίηση και υπερηφάνεια κατά την παρασκευή ή προσφορά του φαγητού. Οι φίλες και οι φίλοι της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ γνωρίζουν ότι ήδη από την Αρχαιότητα οι συνταγές μαγειρικής οι οποίες βασίζονται στα φυτά είναι άφθονες, ενώ ο ελληνικός κήπος έχει ευλογηθεί με το χάρισμα να μπορεί να φιλοξενεί μία πληθώρα φυτών τα οποία είναι κατάλληλα προς βρώση και ιδιαιτέρως θρεπτικά για τον άνθρωπο. Έτσι, είναι μάλλον αδύνατο να αγνοεί κάποιος το ότι η ελαία και ειδικότερα οι καρποί της αποτελούν πρώτης τάξεως εδώδιμο υλικό και για αυτό με το παρόν άρθρο θα αναφερθούμε σε μία συνταγή μαγειρικής η οποία καταλήγει στο να δημιουργήσουμε τις περίφημες φαγώσιμες ελιές, που φέρουν χαρακιά ή χαράκι.
Για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία της εφαρμογής για τη συγκεκριμένη συνταγή πρέπει αρχικώς να καθαρίσουμε τις ελιές
που συλλέξαμε από το ελαιόδεντρο και κατόπιν να τις πλύνουμε με νερό. Στη συνέχεια τις χαράζουμε κατά τρόπον ώστε οι χαρακιές να γίνουν προσεκτικώς με μία κοφτερή λεπίδα και στις δύο αντίθετες πλευρές κάθε καρπού ελιάς. Μάλιστα, τα καλύτερα αποτελέσματα επιτυγχάνονται με ένα κοφτερό ξυραφάκι. Εξυπακούεται, το ότι προκειμένου να καταναλωθούν οι ελιές θα πρέπει πρώτα να ξεπικρίσουν σε έναν βαθμό από λίγο έως πολύ και για αυτό τις τοποθετούμε μέσα δοχεία με καλό νερό ακόμα και από τη βρύση του σπιτιού μας για περίπου δεκαπέντε ημέρες. Το νερό χρειάζεται να το αλλάζουμε καθημερινώς ή κάθε δεύτερη ημέρα. Αξίζει να διευκρινίσουμε ότι ο βαθμός ξεπικρίσματος έχει υποκειμενικά χαρακτηριστικά διότι εξαρτάται από τις προτιμήσεις κάθε ατόμου. Το χρονικό διάστημα που προαναφέραμε αφορά σε μία κανονική, συνηθισμένη ξεπίκρανση.
Οι ξεπικρισμένες ελιές εμβαπτίζονται πλήρως σε καινούργιο αλατόνερο για περίπου είκοσι τέσσαρες ώρες. Εμπειρικώς, με
τη χρήση ενός αβγού μπορούμε να προσδιορίσουμε τη χρονική στιγμή κατά την οποία το αλάτι που προσθέτουμε στο νερό είναι σε επαρκή συγκέντρωση. Συγκεκριμένα, εάν βάλουμε μέσα στο μείγμα με τις ελιές και το αλατόνερο ένα καλό αυγό, τότε υπό της καταλλήλου συγκεντρώσεως αυτό θα πρέπει λόγω ανώσεως να ανέβει στην επιφάνεια ώστε να προεξέχει λίγο. Βεβαίως, εφ' όσον επιθυμούμε οι ελιές μας να γίνουν λίγο ξιδάτες, τότε μόλις παρέλθουν οι είκοσι τέσσαρες ώρες είναι δυνατόν να προσθέσουμε στο αλατόνερο κάποια ποσότητα ξιδιού αναλόγως με τις προσωπικές μας προτιμήσεις στην ένταση της ξιδάτης γεύσης. Όμως, πάντοτε μετά το εικοσιτετράωρο οφείλουμε να προσθέσουμε μία κουταλιά της σούπας τριμμένη ρίγανη ανά δώδεκα κιλά ελιές μαζί με πέντε φύλλα αρμπαρόριζα, τρία κλωναράκια δεντρολίβανο μήκους δέκα εκατοστών έκαστο, δύο κλωναράκια φασκόμηλο δέκα εκατοστών έκαστο και τις φέτες ή καλύτερα φλούδες ενός συνηθισμένου λεμονιού. Ολοκληρώνουμε την όλη προσπάθεια με την προσθήκη ελαιολάδου μέχρι να καλυφθεί πλήρως η επιφάνεια του μείγματός μας με λάδι για τουλάχιστον ένα εκατοστό, έτσι ώστε οι ελιές μας να προστατεύονται με αυτό το στρώμα λαδιού από τον ατμοσφαιρικό αέρα ο οποίος διαφορετικά μπορεί να τις μουχλιάσει γρήγορα.
Αφού εκτελέσουμε με επιτυχία τα προαναφερόμενα στάδια της συνταγής για τις φαγώσιμες ελιές, στο τέλος ασφαλίζουμε το δοχείο μας και το αφήνουμε για περίπου δύο εβδομάδες σε μέρος το οποίο καλύτερα να είναι δροσερό και όχι εκτεθειμένο στον ήλιο. Το πέρας αυτού του χρονικού διαστήματος θα σηματοδοτήσει και την ολοκλήρωση των προσπαθειών μας. Τότε το παρασκεύασμά μας θα είναι απολύτως έτοιμο για φαγητό και οι ελιές να φαγωθούν είτε μόνες τους, είτε συνοδεύοντας άλλα φαγητά.
Μετά από όλα αυτά, η ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ θα ήθελε να ευχηθεί προς όλες τις φίλες και τους φίλους της: "καλή όρεξη!"...
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων