Ελληνική μυθολογία ή μύθοι με φυτά διά φύση, νερά, βουνά, δέντρα όπως η δρυς, καθώς και πρόσωπα ή θεοί ως είναι Νύμφες, Δρυάδες, Αμαδρυάδες, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Η ελληνική μυθολογία βρίθει αναφορών σε οντότητες οι οποίες εκπορεύονται από τη σφαίρα του φανταστικού. Οι φίλες
και οι φίλοι της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ γνωρίζουν το γεγονός ότι αυτά τα πλάσματα ή αποκυήματα δημιουργικής φαντασίας πάρα πολύ συχνά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι για τη διάρθρωση ενός μύθου. Ακόμα και σαν πρωταγωνιστές συμμετέχουν στη διαμόρφωση εντυπωσιακών ιστοριών, που όχι απλώς κεντρίζουν το ενδιαφέρον, αλλά το καθηλώνουν. Ο τρόπος με τον οποίο βίωναν την καθημερινή πραγματικότητα οι αρχαίοι Έλληνες και εν γένει οι αρχαίοι λαοί είχε τέτοια μορφή, έτσι ώστε να διατηρεί πάρα πολλές και στενές σχέσεις εξαρτήσεως από το φυσικό περιβάλλον. Η Φύση δεν προσέφερε μόνο τα εχέγγυα για ψυχαγωγία ή διασκέδαση, αλλά ήταν η πρωτογενής πηγή για τα απαραίτητα υλικά τα οποία χρησίμευαν στη βελτίωση συνθηκών ζωής ή την ικανοποίηση πολλών αναγκών. Ταυτοχρόνως, εκείνη την εποχή διάφορα φυσικά φαινόμενα παρέμεναν ανεξήγητα, δυσεξήγητα ή δυσνόητα με επίπτωση να ερμηνεύονται με μία προσέγγιση η οποία είχε περισσότερο μυστικιστικά ή φανταστικά γνωρίσματα. Από την άλλη μεριά, οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν με ένθεο δέος και σεβασμό τη Φύση, που της απέδιδαν υπερφυσικές ιδιότητες, θεωρώντας ότι έχει υπόσταση με ψυχή και τα πλάσματά της υποφέρουν όταν πληγώνονται. Σε αυτό το πάνθεον των οντοτήτων, που είχαν άμεση σχέση με τη Φύση, τη χλωρίδα και την πανίδα, άνηκαν οι περιώνυμες Νύμφες.
Οι Νύμφες ήταν όλες θηλυκού γένους και αποτελούσαν θεότητες με υποδεεστέρα σημασία, χωρίς αυτό να σημαίνει το ότι ήταν ευκαταφρόνητες από τους Έλληνες. Αντιθέτως, ήταν σεβαστές, έχαιραν εκτιμήσεως και διέθεταν ιδιαίτερους λατρευτικούς χώρους οι οποίοι ήταν τα νυμφαία. Το πλήθος τους ήταν ιδιαιτέρως μεγάλο και είχαν άμεση σχέση με το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσαν. Συχνά ήταν προστάτιδες για παράδειγμα δασών, πηγών, λιμνών ή ορέων. Η καταγωγή τους ήταν πολυδιάστατος και σε αυτό είχε συμβάλλει η υπερβολική ερωτική δραστηριότητα σημαντικών θεών, όπως ήταν για παράδειγμα ο Ζευς ή ο Ωκεανός. Η κατηγοριοποίησή τους γινόταν με βάση την καταγωγή τους ή το μέρος όπου ζούσαν και προστάτευαν. Παρ' όλο που ήταν θεότητες δεν απολάμβαναν του προνομίου της αθανασίας. Αντιθέτως, ήταν θνητές, αλλά υπερβολικώς μακρόβιες διατηρώντας τη φρεσκάδα και λάμψη της νιότης τους. Επιπροσθέτως, κατά κανόνα μία Νύμφη θεωρούσαν το ότι ήταν εκπάγλου καλλονής γυναίκα και για αυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτές οι οντότητες πάρα πολύ συχνά εμπλέκονταν ποικιλοτρόπως στους μύθους με αφορμή το σαγηνευτικό κάλλος τους. Συνήθως τις θεωρούσαν θηλυκές υπάρξεις με αγνά αισθήματα και συναισθήματα οι οποίες απέφευγαν τις ανάρμοστες ή φιλήδονες σχέσεις, αλλά στοχοποιούνταν από το πάθος άλλων θεών ή ανθρώπων με επίπτωση συνήθως να υποφέρουν στους μύθους. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι Νύμφες ήταν αμέμπτου ηθικής, αφού η μυθολογία μας χαρακτηρίζεται συχνά από τα έντονα ή αχαλίνωτα πάθη των πρωταγωνιστών της.
Στις Νύμφες συγκαταλέγονταν δύο πολύ ειδικές κατηγορίες τέτοιων γυναικών στην ελληνική μυθολογία. Ήταν οι Δρυάδες και οι Αμαδρυάδες. Σχετίζονταν με τα επιβλητικά δέντρα. Αλσύλλια, άλση και δάση συνιστούσαν το ενδιαίτημα κυρίως των Δρυάδων, αφού αποτελούσαν νύμφες των δέντρων.
Οι Δρυάδες ήταν οι Νύμφες οι οποίες κατά μία εκδοχή έμεναν κάτω από τα δέντρα. Προστάτευαν τον τόπο όπου ζούσαν, κυνηγούσαν, χόρευαν σε σπηλιές και συχνά ανέθρεφαν παιδιά θεών. Είχαν μία ιδιαιτέρα σχέση με τη δρυ, αφού από την αρχαιότητα ήταν δέντρο το οποίο έχαιρε βαθέως σεβασμού από τους Έλληνες. Εξ άλλου, η δρυς ήταν δέντρο το οποίο το συσχέτιζαν με τον ίδιο τον Δία. Οι Δρυάδες ήταν πρόσχαρες γυναίκες. Μαζί με τις Αμαδρυάδες αποτελούσαν τους προστάτες των επιβλητικών δέντρων, που οι άνθρωποι δεν έπρεπε να πειράζουν ή να κόβουν. Μόνο εάν ελάμβαναν βεβαίωση και άδεια από ειδικό ιερατείο θα μπορούσαν να πριονίσουν ένα τέτοιο δέντρο προκειμένου να βεβαιωθούν για το ότι οι Νύμφες δεν θα τους τιμωρούσαν. Αντιθέτως, όποιος άπλωνε το καταστροφικό χέρι του σε επιβλητικό δέντρο, κυρίως δρυ, τότε θα εθεωρείτο βλάσφημος και ιερόσυλος ο οποίος θα αντιμετώπιζε την οργή των Νυμφών.
Οι Αμαδρυάδες, που ήταν και αυτές νύμφες των δέντρων, χαρακτηρίζονταν από μία πιο εξαρτημένη σχέση με τη φυσική υπόσταση του φυτού. Θεωρούσαν ότι ζούσαν μέσα στα δέντρα, ενώ οι Δρυάδες ήταν περισσότερο ανεξάρτητες. Κατά μία διευρυμένη έννοια όσον αφορά στην κατανομή των αρμοδιοτήτων τους, οι Δρυάδες προστάτευαν τον εν γένει τόπο ενός χώρου πρασίνου με δέντρα, ενώ οι Αμαδρυάδες ήταν οι προσωπικές προστάτιδες εκάστου δέντρου. Για αυτό, για τις Αμαδρυάδες υπήρχε σχέση απολύτου εξαρτήσεως με έκαστο φυτό, αφού η απώλειά του μπορεί να οδηγούσε στο άμεσο θάνατο μίας τέτοιας Νύμφης. Όπως συνέβαινε με τις Δρυάδες, έτσι και οι Αμαδρυάδες μπορούσαν περιστασιακώς να εγκαταλείψουν το δέντρο όπου ζούσαν, που ήταν συνήθως μία δρυς, προκειμένου να λάβουν μέρος σε άλλες δραστηριότητες. Όμως, επέστρεφαν σε αυτό και για αυτό ήταν οι πιο επίφοβες για να εκδικηθούν έναν άνθρωπο ο οποίος θα έβλαπτε το δέντρο.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων