Ελληνική μυθολογία ή μύθοι με φυτά διά ιερό Δωδώνης και βελανιδιά ή δρυς, καθώς και πρόσωπα ή θεοί ως είναι Δίας, Σελλοί, Ήπειρος, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Στην αρχαία Ελλάδα ένα από τα σπουδαιότερα ιερά και ταυτοχρόνως από τα παλαιότερα, ήταν το ιερό Δωδώνης. Για αυτό το επισκέπτονταν πάρα πολλοί άνθρωποι, κυρίως επιφανείς, προκειμένου να ζητήσουν τη συμβουλευτική αρωγή του επί διαφόρων πολύ σοβαρών ζητημάτων. Την όμορφη περιοχή της Δωδώνης, που φιλοξενεί ακόμα και σήμερα η Ήπειρος, είχαν επιλέξει προκειμένου να φιλοξενηθεί το μαντείο όπου τελούσαν σχετικές τελετές και εργασίες αφιερωμένες στον βασιλέα των θεών. Ο Ζευς ή Δίας, τελικώς είχε βρει στη Δωδώνη έναν ιδανικό τόπο όπου θα μπορούσε να απολαμβάνει ειδικής λατρείας προσφέροντας σε αντάλλαγμα μαντικές υπηρεσίες διά μέσω των χρησμών των ιερέων του.
Η ιστορία του ιερού μαντείου είναι τόσο πολύ παλαιά, έτσι ώστε να χάνονται οι πραγματικές λεπτομέρειες της συμπήξεώς του μέσα στην αύρα του πανδαμάτορος χρόνου. Φαίνεται ότι βρισκόταν μέσα σε ένα ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους τοπίο όπου δέσποζαν οι δρύες. Αυτές οι βελανιδιές, που αποτελούσαν ιδιαιτέρως σημαντικό τμήμα της χλωρίδος στην αρχαιότητα καθ' άπασα την επικράτεια της ελληνικής χερσονήσου, ήταν επιβλητικά δέντρα και φυσικώς προσέφεραν πολλαπλώς τα οφέλη τους στους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο το ότι η μακρόβια βελανιδιά επελέγη για να είναι ένα από τα διακριτά σύμβολα της ισχύος του Διός.
Υπάρχουν πολλές απόψεις περί της δημιουργίας του ιερού. Μία θέλει να ιδρύθηκε μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίονα, ενώ άλλη από τους Πελασγούς. Από τους πιο γνωστούς μύθους είναι αυτός ο οποίος αναφέρεται στην ιερά περιστερά. Συγκεκριμένα, ένα τέτοιο πτηνό ξεκίνησε από το μαντείο στις Θήβες της Αιγύπτου και σταμάτησε στο σημείο όπου εγκαθιδρύθηκε το ιερό Δωδώνης. Η περιστερά έχοντας το χάρισμα της ομιλίας έδωσε εντολή στους ανθρώπους να δημιουργήσουν στη Δωδώνη ένα χώρο αφιερωμένο στον Δία προκειμένου να του αποδίδουν τιμές. Στο τέλος, ιερείς του μαντείου έγιναν οι Σελλοί.
Τα ιερά πρόσωπα τα οποία είχαν επιφορτισθεί με την αρμοδιότητα να χρησμοδοτούν λόγω της παρεμβάσεως του θεού, αξιοποιούσαν κυρίως μία πανάρχαια βελανιδιά στο χώρο του ιερού. Βασικά, παρατηρώντας τις κινήσεις των φύλλων της λόγω των αέρηδων μπορούσαν να εκφράζουν τις επιθυμίες και γνώμες του Διός. Ταυτοχρόνως, στο έργο τους συνεπικουρούσαν οι ήχοι τους οποίους προκαλούσαν μεταλλικά αντικείμενα κρεμασμένα στα κλαδιά, αλλά και άλλοι λέβητες. Αυτά τα μαντικά εργαλεία ήταν κατασκευασμένα συνήθως από χαλκό. Τέλος, στην ψυχεδελική διάσταση της διαδικασίας της χρησμοδοτήσεως συνέβαλαν και οι υπόλοιπες βελανιδιές οι οποίες δημιουργούσαν μία επιβλητική ατμόσφαιρα.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων