Ελληνική μυθολογία ή μύθοι με φυτά διά ρόδι και πρόσωπα ή θεούς ως είναι Περσεφόνη, Δήμητρα, Ζευς, Ήρα, Άδης, Πλούτων, Ωρίων, Σίδη αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Στην ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ έχουμε την άποψη ότι ελάχιστοι καρποί απολαμβάνουν τέτοιας τιμής από τη μυθολογία όσο το
εκπληκτικό ρόδι. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αυτός ο απίστευτος καρπός της ευλογημένης ροδιάς έχει συνδεθεί με πολυάριθμους εντυπωσιακούς μύθους όχι μόνο στην ελληνική μυθολογία, αλλά και σε αντίστοιχες ιστορίες πάρα πολλών λαών, κυρίως της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Η παρουσία του ροδιού σε τόσους πολλούς μύθους και σε τόσους πολλούς λαούς είναι η καλύτερη απόδειξη για το πόσο μεγάλη εντύπωση έχει προκαλέσει αυτό, αλλά επίσης αποδεικνύει το ότι έχει αναγνωριστεί η πρακτική αξία του από άποψη χρηστικότητος στην καθημερινή ζωή κοινωνιών με διαφορετικά ήθη και έθιμα. Ειδικότερα, οι Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια αξιοποιούν το ρόδι ποικιλοτρόπως, αφιερώνοντάς του πανέμορφους μύθους ή συνδυάζοντάς το με συγκεκριμένες εκδηλώσεις ή εκφάνσεις της ζωής. Αξίζει να μνημονευθεί το γεγονός ότι για πολλούς ανθρώπους το ρόδι και ο χυμός του, εκτός από αδιαμφισβητήτως χρήσιμα βότανα για το κυκλοφορικό σύστημα ή χρωστικά υλικά, προσδιορίζονται επίσης ως εξαιρετικά αφροδισιακά εδώδιμα προϊόντα.
Τόσο το ρόδι, όσο και το δέντρο της ροδιάς θεωρούνται από πολλούς Έλληνες ότι αντιπροσωπεύουν την ευμάρεια και την ευφορία. Για αυτό, στην ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ όταν μας παρέχεται η δυνατότητα κατά την εκτέλεση των εργασιών μας για την κατασκευή και συντήρηση κήπων αρκετές φορές εγκαθιστούμε ροδιές σε ένα χώρο πρασίνου λόγω της συμβολικής σημασίας του δέντρου. Από αρχαιοτάτων χρόνων το ρόδι ήταν επίσης συμβολικός εκπρόσωπος της γυναικείας γονιμότητος και έμβλημα οικογενειακής ενότητος και θαλπωρής. Δεν είναι τυχαίο το ότι η Γαμηλία Ήρα, όντας η άνασσα θεά και η αδιαφιλονίκητος προστάτις της οικογενειακής εστίας, είχε τρία βασικά σύμβολα: το παγώνι, το πτηνό κόκκυξ (κούκος)και το ρόδι. Ομοίως, για αμιγώς συμβολικούς λόγους, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους το ρόδι είναι ακόμα ένα μυστικιστικό σύμβολο αγαστής ενότητος και συνεργασίας για την επίτευξη κάποιου κοινού σκοπού, αφού άπαντες γνωρίζουν το ότι κάθε ρόδι είναι ένας καρπός ο οποίος αποτελείται από πολλά σπόρια μέσα σε έναν κοινό μανδύα. Επιπροσθέτως, λόγω του συνήθους χρώματος του χυμού του ένα ρόδι συμβολίζει το ερωτικό πάθος ή το αίμα το οποίο ρέει. Τέλος, όσο και εάν μοιάζει παράδοξο, το ρόδι είναι και σύμβολο του θανάτου. Αυτό το τελευταίο έχει πιθανώς σχέση τόσο με το μύθο της Σίδης, όσο κυρίως με τον πιο γνωστό μύθο ο οποίος αφορά στην κόρη της Δήμητρας, δηλαδή στην Περσεφόνη και τον Άδη (ή Πλούτων).
Η λέξη "σίδη" ή "σίβδη" σημαίνει ροιά, δηλαδή ροδιά. Από αυτό έχουν προκύψει τοπωνύμια, όπως είναι η Σιδούς κοντά στην Κόρινθο. Αλλά σαν κύριο όνομα "Σίδη" το συναντάμε στην ελληνική μυθολογία να χαρακτηρίζει τη σύζυγο του υιού του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, που ήταν ο Ωρίων. Η Σίδη μία ημέρα προκάλεσε την Ήρα υποστηρίζοντας με πείσμα την άποψη ότι είναι ομορφότερη από εκείνη. Φυσικά, η Ήρα εξοργίστηκε και την καταβαράθρωσε στον Τάρταρο. Τελικώς, κατά μία εκδοχή του συγκεκριμένου μύθου, η Σίδη μεταμορφώθηκε στο δένδρο της ροδιάς.
Μπορεί οι μύθοι οι οποίοι σχετίζονται με τη ροδιά και τον καρπό της να είναι αρκετοί στην ελληνική μυθολογία, αλλά ο πιο γνωστός είναι εκείνος ο οποίος σχετίζεται με την αρπαγή της Περσεφόνης από τον άρχοντα του κάτω κόσμου. Ο Άδης (ή Πλούτων) έκλεψε την κόρη της Δήμητρας. Η πεντάμορφη Περσεφόνη εκείνη τη στιγμή έκοβε όμορφα άνθη μαζί με τις φίλες της. Ο ισχυρός άρχων του κάτω κόσμου την πήρε μαζί του και την εξαφάνισε από την επιφάνεια της γης. Την απήγαγε ξαφνικά με το όχημά του όταν εμφανίστηκε μέσα από τα έγκατα της γης. Η Δήμητρα, περίλυπη, όπως έχουμε αναφέρει σε άλλο κείμενο σχετικώς με τον Τριπτόλεμο από τα άρθρα κήπου της δημοσιευμένης βάσης δεδομένων της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, άρχισε να αναζητά την κόρη της. Όταν έμαθε για το τραγικό περιστατικό, αντέδρασε με πυγμή απαιτώντας από τους θεούς να επιστρέψει το παιδί της στον επάνω κόσμο μαζί της. Εν συνεχεία, πάλι με παρέμβαση του Διός, διατάχθηκε να ξαναέρθει η Περσεφόνη στη μητέρα της συνοδεία του Ερμή. Όμως, ο Άδης της έδωσε να φάει σπόρους από ρόδι προτού αποχωρήσει επειδή κάτι τέτοιο συμβόλιζε το γάμο. Στο τέλος, οι θεοί αποφάσισαν να επιστρέφει η Περσεφόνη στη μητέρα της για ένα διάστημα του έτους και κατά τον υπόλοιπο χρόνο να μένει με το σύζυγό της πλέον. Έτσι, για όσο χρονικό διάστημα η Περσεφόνη βρίσκεται με τη Δήμητρα, ο καιρός είναι αίθριος και το κλίμα ήπιο. Αντιθέτως, όταν απομακρύνεται από τη μητέρα της, τότε η Δήμητρα μελαγχολεί και στεναχωριέται με επίπτωση ο καιρός να χαλάει.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων