Ελληνική μυθολογία ή μύθοι με φυτά διά πρόσωπα ή θεοί ως είναι ο Άδωνις, η Περσεφόνη και η Αφροδίτη, το κόκκινο τριαντάφυλλο και η ανεμώνη, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Η ελληνική μυθολογία ανάμεσα στους πολυάριθμους μύθους της συμπεριλαμβάνει και εκείνον ο οποίος με ποικίλες
παραλλαγές αφορά στον Άδωνη εμπλέκοντας την Αφροδίτη και την Περσεφόνη. Ο συγκεκριμένος μύθος έχει συγκινήσει ανά τους αιώνες πολλούς καλλιτέχνες οι οποίοι αφιέρωσαν στο πρόσωπο του όμορφου νέου και την τραγική ιστορία της ζωής του πάρα πολλά από τα δημιουργήματά τους. Μάλιστα, οι φίλες και οι φίλοι της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ δεν αποκλείεται να έχουν γνωρίσει ανά τον κόσμο διάφορα σχετικά έργα ειδικώς σε πινακοθήκες, μουσεία και όχι μόνο. Είναι ένας χαρακτηριστικός μύθος ο οποίος διεγείρει την αχαλίνωτη φαντασία των ανθρώπων, ενώ ταυτοχρόνως, παρέχει εντυπωσιακές ερμηνείες μυθολογικού χαρακτήρος για το πώς δημιουργήθηκε το κόκκινο τριαντάφυλλο ή η ανεμώνη. Ταυτοχρόνως, η εν γένει ερμηνεία του έχει συμβολική αξία διότι προσπαθεί να μυθοποιήσει την αέναη αλληλουχία φαινομένων, που προσδιορίζουν την ομαλή πορεία της Φύσεως κάθε έτος. Τέλος, αξίζει να τονιστεί το ότι ο εν λόγω μύθος πιθανώς να μην έχει ακραιφνώς ελληνική ταυτότητα, όσον αφορά στη δημιουργία του.
Υπάρχουν διάφορες εκδοχές όσον αφορά στην καταγωγή του Αδώνιδος και συγκεκριμένα στον πατέρα του. Πιθανώς, οι επικρατέστερες να είναι αυτές οι οποίες τον θέλουν να είναι υιός του Θείαντα, που ήταν βασιλεύς ασσυριακών χωρών ή υιός του Κινύρα, που ήταν βασιλεύς της Κύπρου. Η μητέρα του, όμως, ήταν η ξακουστή Σμύρνα η οποία σε μία από τις βασικές παραλλαγές του μύθου, επειδή διέπραξε ασυγχώρητο έγκλημα ερωτικού πάθους και προκειμένου να γλιτώσει από την ασυγκράτητη οργή του πατέρα της, τελικώς μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό από την Αφροδίτη. Όταν κόπηκε βιαίως το φυτό προέκυψε από μέσα του ένα πανέμορφο μικρό παιδάκι, δηλαδή ο Άδωνις.
Η Αφροδίτη όταν αντίκρισε το μωρό συγκινήθηκε από το κάλλος του και το προστάτευσε τοποθετώντας το μέσα σε μία ειδική θήκη. Εν συνεχεία το παρέδωσε στην Περσεφόνη, έτσι ώστε να το κρύψει από τα βλέμματα θεών και ανθρώπων, αλλά και για να το μεγαλώσει. Πραγματικά, η Περσεφόνη εδέχθη να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην Αφροδίτη. Αλλά, όσο περνούσε ο καιρός, ο Άδωνις θάμπωσε με το κάλλος του και την Περσεφόνη. Όταν, λοιπόν, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα η Αφροδίτη αναζήτησε πάλι τον Άδωνη και απαίτησε από την Περσεφόνη την επιστροφή του, η τελευταία αντιστάθηκε στις απαιτήσεις της θεάς του έρωτος. Αυτό το γεγονός προκάλεσε έναν εντονότατο διαπληκτισμό, που δεν οδηγούσε πουθενά τις δύο ισχυρές γυναίκες. Στο τέλος απεφάσισαν να ζητήσουν την αρωγή του Διός.
Η Περσεφόνη είχε αναλάβει την ευθύνη της ανατροφής του, ενώ η Αφροδίτη διεκδικούσε τον Άδωνη επειδή τον έσωσε και του εξασφάλισε τη ζωή. Ο Δίας, λοιπόν, προσπαθώντας να διατηρήσει ίσες αποστάσεις από τις δύο γυναίκες και χωρίς να επιθυμεί να θίξει κάποια από αυτές κατέληξε σε ένα συμπέρασμα. Η αμετάκλητη απόφασή του ήθελε τον όμορφο νέο να παραμένει τέσσαρες μήνες μαζί με την Περσεφόνη, άλλους τέσσαρες μήνες να βρίσκεται κοντά στην Αφροδίτη και τους υπόλοιπους να ενεργεί όπως αυτός ήθελε. Στο τέλος, φαίνεται ότι ο Άδωνις επέλεξε να παραχωρήσει τον προσωπικό χρόνο του στην Αφροδίτη. Έτσι, η Περσεφόνη τον είχε για τέσσαρες μήνες, ενώ η Αφροδίτη απολάμβανε τη συντροφιά του Αδώνιδος για όλους τους υπόλοιπους.
Η Αφροδίτη, με τη σειρά της, στη συνέχεια ζήτησε από τις νύμφες να αναλάβουν την επιμέλεια του νέου. Πραγματικά, ο
Άδωνις μπορούσε να δραστηριοποιείται ανενόχλητος στη φύση, αλλά και να κυνηγάει. Έγινε δεινός και παράτολμος θηρευτής. Αυτή η ροπή προς το επικίνδυνο κυνήγι εξανάγκαζε πολλές φορές την Αφροδίτη να τον επιπλήττει, αφού φοβόταν για τη σωματική ακεραιότητά του. Στο τέλος, μία φορά κατά την οποία ο Άδωνις κυνηγούσε με πάθος τα θηράματά του, ήρθε αντιμέτωπος με έναν πανίσχυρο και ογκώδη χοίρο. Αυτό το πολύ δυνατό αγριογούρουνο με μία αστραπιαία κίνηση τραυμάτισε σοβαρά τον Άδωνη. Η Αφροδίτη, αμέσως αντιλήφθηκε το συνταρακτικό συμβάν και έσπευσε ταχέως για να βοηθήσει τον προστατευόμενό της. Όμως, από την αγωνία της ξέχασε να φορέσει τα περίφημα υποδήματά της και πάτησε ένα αγκάθι από άγριο ρόδο καθώς έτρεχε για να βρεθεί κοντά στον όμορφο νέο. Φυσικά, το αίμα της κύλησε και έπεσε επάνω σε αγριοτριανταφυλλιά. Για αυτό, το κόκκινο αίμα της θεάς μεταχρωμάτισε το λευκό ρόδο σε ερυθρό.
Όταν έφτασε η Αφροδίτη στον τόπο του συμβάντος, με μεγάλη θλίψη αντίκρισε τον Άδωνη αιμόφυρτο να κείτεται νεκρός και μόνος μετά από τη θανάσιμη συμπλοκή με τον άγριο χοίρο. Περίλυπη, μετέφερε απόμερα τη σορό και τον τοποθέτησε επάνω σε όμορφα λαχανικά φυτά. Η θεά ήταν απαρηγόρητη για αυτή την κατάληξη και έκλαιγε συνεχώς. Τα δάκρυά της κυλούσαν αστείρευτα επάνω στα μάγουλά της και κατέληγαν στο έδαφος διαποτίζοντας το χώμα. Όμως, τα δάκρυα μίας θεάς και μάλιστα της Αφροδίτης, δεν ήταν συνηθισμένα σαν τα δάκρυα των κοινών θνητών. Στα σημεία όπου έπεφταν εμφανιζόντουσαν πανέμορφα ανθοφόρα φυτά. Ο τόπος γύρω από τον σκοτωμένο Άδωνη γέμισε από πανέμορφα λουλούδια, που δεν ήταν άλλα από τις ανεμώνες.
Ο Άδωνις, καθώς μεγάλωνε όσο ζούσε ανάμεσα στις νύμφες, απέκτησε μεγάλη φήμη χάρις εις το κάλλος του και ήταν ιδιαιτέρως αγαπητός. Για αυτό ο θάνατός του υπήρξε αφορμή για να συγκλονιστούν πάρα πολλοί εκτός από την Αφροδίτη. Αλλά η λατρεία και η δύναμη της θεάς του έρωτος ήταν τόσο ισχυρές, ώστε κατόρθωσε να πείσει το Δία για να γίνει κάτι το εκπληκτικό σχετικώς με τον Άδωνη. Συγκεκριμένα, ο Ζευς διέταξε και επέβαλε να μην βρίσκεται ο Άδωνις συνέχεια στον Άδη. Αντιθέτως, κάθε άνοιξη και καλοκαίρι θα μπορούσε ο νεκρός, αφού αναστηθεί, να επιστρέφει στην Αφροδίτη, ενώ τους υπόλοιπους έξι μήνες θα έπρεπε να ξαναγυρίζει στον Άδη.
Ο μύθος του Αδώνιδος προσδίδει έναν ξεχωριστό και ιδιαίτερο ερμηνευτικό τόνο στην διαμόρφωση του βιολογικού κύκλου της χλωρίδος στην ανατολική Μεσόγειο. Το φθινόπωρο και το χειμώνα οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι τα φυτά ληθαργούσαν, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο έμοιαζαν σαν να ήταν νεκρά, ενώ η Φύση εν γένει επιβράδυνε τους ρυθμούς της ζωής των πλασμάτων της. Αντιθέτως, από την άνοιξη και μετά πίστευαν το ότι η Φύση αποκτούσε και πάλι ζωή.
Οι αρχαίοι Έλληνες θέσπισαν ειδική εορτή προς τιμήν του Αδώνιδος, που την ονόμαζαν "Αδώνια" και είχε διάρκεια συνήθως δύο ημερών. Με αυτήν τιμούσαν το θάνατο και την ανάσταση του όμορφου νέου. Η πρώτη ημέρα είχε το όνομα "εμφανισμός" για να θυμούνται το θάνατό του και η δευτέρα ημέρα ονομαζόταν "εύρεσις" γιατί αφορούσε στην ανάσταση του νεκρού. Συμμετείχαν γυναίκες οι οποίες χαρακτηρίζονταν με το προσωνύμιο "Αδωνιάζουσες". Την πρώτη ημέρα ήταν περίλυπες και θρηνούσαν επάνω από ομοιώματα νεκρών, που τα περιτριγύριζαν με γλάστρες με μυρωδικά φυτά και άνθη στα οποία είχα προσδώσει την επωνυμία "κήποι του Αδώνιδος", καθώς και με διάφορα ειδώλια ή γλυκά. Στη συνέχεια, όλα αυτά τα αντικείμενα τα συνόδευαν σε πομπή και στο τέλος τα πετούσαν μέσα σε πηγές ή στη θάλασσα. Τέλος, η επόμενη ημέρα ήταν χρόνος χαράς και πανηγυριού.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων