Ελληνική μυθολογία ή μύθοι με φυτά διά αμυγδαλιά εις τη Θράκη όταν έληξε ο τρωικός πόλεμος και τους Φυλλίδα ή Φυλλίς, Μενεσθέας ή Μενεσθεύς, Δημοφών ή Δημοφώντας, Φαίδρα, Θησέας ή Θησεύς, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Ο άνθρωπος πολλές φορές έχει συνδέσει πάμπολλα μέλη του Φυτικού Βασιλείου με διάφορες συναισθηματικές εκφράσεις
του ψυχικού κόσμου του. Όπως γνωρίζουν οι φίλες και οι φίλοι της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, διάφορα φυτά, καθώς και τα άνθη τους, ανέκαθεν αποτελούσαν εκφραστικά μέσα ταυτίσεως της αισθηματικής ή συναισθηματικής συνιστώσας της ανθρώπινης προσωπικότητος. Ειδικώς η παγκόσμια λογοτεχνία βρίθει αναφορών σε φυτικούς οργανισμούς και κορυφαίοι συγγραφείς εκπληκτικών κειμένων, όπως είναι για παράδειγμα ο Νίκος Καζαντζάκης, χρησιμοποιούν με μοναδική επιδεξιότητα τη Φύση για την μεταλαμπάδευση εντυπώσεων ή πεποιθήσεων στο κοινό τους. Αδιαμφισβήτητα, όμως, κάποια εξ αυτών των φυτών φαίνεται ότι ασκούν μεγαλύτερη επίδραση ή εντυπωσιάζουν περισσότερο τους ανθρώπους. Ένα από αυτά τα δέντρα το οποίο διαχρονικώς προκαλεί ιδιαιτέρα εντύπωση και δημιουργεί ρομαντικά αισθήματα επειδή για πολλούς προαναγγέλλει με την ανθοφορία του την άνοιξη, είναι η αμυγδαλιά.
Οι αρχαίοι Έλληνες, με την ακατάλυτη δύναμη η οποία χαρακτηρίζει την ελληνική μυθολογία, περιέβαλλαν την αμυγδαλιά με ιστορίες οι οποίες είναι πραγματικά αξιόλογες και συγκινητικές. Με το παρόν κείμενο από τη δημοσιοποιημένη βάση δεδομένων με τα άρθρα κήπου της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, θα παρουσιάσουμε στις φίλες και τους φίλους μας μία από τις ποικίλες περιπεπλεγμένες εκδοχές δημιουργίας του εν λόγω δένδρου.
Έτσι, λοιπόν, η μυθιστορία μας ξεκινάει λίγο μετά από τον περιβόητο πόλεμο της ομηρικής αρχαιότητος, δηλαδή όταν έληξε ο τρωικός πόλεμος. Κατά μίαν εκδοχή ο βασιλεύς της πόλεως των Αθηνών Μενεσθεύς ή Μενεσθέας εφονεύθη στην Τροία και τον διαδέχθηκε ο Δημοφών ή Δημοφώντας ο οποίος ήταν ένας νέος από ξακουστή γενιά. Συγκεκριμένα, πατέρας του ήταν ο Θησεύς ή Θησέας και η μητέρα του ήταν η Φαίδρα. Ο Δημοφών ταξιδεύοντας στο Αιγαίο με σκοπό να επιστρέψει στην Αθήνα πιθανώς από την Τροία, κάποτε έφθασε στις ακτές της Θράκης ίσως για να γλιτώσει από κάποια θαλασσοταραχή. Όταν μαθεύτηκε αυτή η είδηση ο βασιλεύς της θρακικής περιοχής, μάλλον ο Σίθων, φυσικώς του προσέφερε την ανάλογη φιλοξενία.
Ο Δημοφών ήταν ένας όμορφος νεαρός άνδρας από φημισμένη και σεβαστή γενιά. Επιπλέον, ήταν ανύπανδρος. Από την άλλη μεριά ο οικοδεσπότης του είχε μία κόρη με το όνομα Φυλλίς ή Φυλλίδα η οποία ήταν επίσης νεαρά και ξακουστή για την ομορφιά της. Μεταξύ των δύο νέων αναπτύχθηκε γρήγορα μία ιδιαιτέρα συμπάθεια, αλλά ειδικά η Φυλλίς έμοιαζε να είναι πάρα πολύ ερωτευμένη με τον Δημοφώντα. Τελικώς, αυτός ο έρωτας θα οδηγούσε στο γάμο, αφού ο νεαρός άνδρας υποσχέθηκε να την νυμφευθεί. Όταν έφθασε η περίοδος του βασιλικού γάμου ο Δημοφών αναγκάστηκε να αποχωρήσει αιφνιδιαστικώς από τη Θράκη με σκοπό να επιστρέψει στην Αθήνα. Αυτό συνεκλόνισε τη Φυλλίδα, της οποίας ο ψυχικός και συναισθηματικός κόσμος καταρρακώθηκαν από τη στεναχώρια της. Προτού αποχωρήσει ο Δημοφών και για να διασκεδάσει την πικρία της μελλοντικής συντρόφου του, συνεννοήθηκαν και υποσχέθηκαν αναμεταξύ τους το ότι θα ξανανταμώσουν σύντομα γιατί ο Δημοφών θα επέστρεφε στην Θράκη προκειμένου να ολοκληρωθεί η τελετή του γάμου.
Με αυτές τις συνθήκες ο Δημοφών απέπλευσε από την Θράκη. Καθώς φαίνεται, όμως, δεν υπήρξε ιδιαιτέρως συνεπής απέναντι στην μέλλουσα σύζυγό του. Ο χρόνος κυλούσε με γοργούς ρυθμούς, αλλά αυτός δεν επέστρεφε στη Θράκη. Η αγαθή Φυλλίς στην αρχή έκανε υπομονή. Σταδιακώς η υπομονή μεταλλάχθηκε σε απογοήτευση και τελικώς έγινε απόγνωση και απελπισία. Η πιστή ερωτευμένη γυναίκα δεν άντεξε την ατέρμονη αναμονή ώσπου αυτοκτόνησε στο τέλος. Για την ακρίβεια απαγχονίστηκε.
Οι θεοί βλέποντας αυτήν την τραγική κατάληξη ενός άδολου έρωτος συγκινήθηκαν. Απεφάσισαν να μην εγκαταλείψουν το άψυχο σώμα της όμορφης Φυλλίδος στην φθορά του πανδαμάτορος χρόνου. Τη μεταμόρφωσαν σε ένα λεπτεπίλεπτο δένδρο χωρίς, όμως, φύλλα με σκοπό να καταδεικνύει την λύπη που ένοιωθε για όσο ζούσε. Το δένδρο αυτό ήταν η αμυγδαλιά.
Ο Δημοφών κάποια στιγμή επανήλθε στην Θράκη αναζητώντας την αγαπημένη του. Αλλά δυστυχώς ήταν αργά. Έμαθε για το τραγικό τέλος της και την παρέμβαση των θεών. Ζήτησε να μάθει πού ήταν αυτό το δένδρο και όταν το αντίκρισε με έντονο ψυχικό άλγος και συναισθηματική φόρτιση θέλησε να το αγκαλιάσει για να νοιώσει έστω και έτσι την ζεστασιά της αγάπης που με δική του υπαιτιότητα δεν θα απολάμβανε από το σώμα της Φυλλίδος. Άπλωσε τα χέρια του όσο πιο πολύ μπορούσε και αγκάλιασε τον κορμό με όση δύναμη είχε. Και τότε συνέβη κάτι το εκπληκτικό. Η αμυγδαλιά γέμισε φύλλα, ομόρφυνε αμέσως μπροστά στα μάτια του και φυσικά μετατράπηκε στο πανέμορφο ανθοφόρο και καρποφόρο φυλλοβόλο δένδρο, θέλοντας να δείξει ότι ακόμα και χωρίς ανθρώπινη μορφή η Φυλλίς διατηρούσε αναλλοίωτο τον έρωτά της και τον απολάμβανε σαν να ήταν άνθρωπος.
Όπως προαναφέραμε, αυτή είναι μία εκδοχή του μύθου, διότι υπάρχουν και άλλες. Όλες, όμως, συνηγορούν στην ανάδειξη της αμυγδαλιάς ως ιδιαιτέρου μέσου συμβολικής απεικονίσεως εντόνων συναισθημάτων του ανθρώπου. Η αμυγδαλιά σαν σύμβολο ταυτίζεται με το ρομαντισμό, την αγνότητα, τον άδολο έρωτα, τη δυναμικότητα της νεαρής ηλικίας, τον ιπποτισμό, την επιθυμία και προσμονή για την ευόδωση μίας σχέσεως ανάμεσα σε μία γυναίκα και έναν άνδρα, καθώς και με τη νοσταλγία και το προσωπικό ψυχικό άλγος που νοιώθει κάποιο άτομο το οποίο δεν κατόρθωσε να αποκτήσει σφαιρικώς από μία προσωπική σχέση ό, τι επιθυμούσε. Επιπροσθέτως, η αμυγδαλιά έχει το ιδιαίτερο προνόμιο να συμβολίζει για κάποιους ανθρώπους την τελειότητα κάποιας υπερτάτης ιδέας που μας καθοδηγεί ακόμα και στον θάνατο προκειμένου να την κατακτήσουμε, όπως είναι για παράδειγμα η Ελευθερία. Εξάλλου, αυτή η μοναδικότητα της αμυγδαλιάς σε πανανθρώπινο επίπεδο αποτυπώνεται από την μελάνη του κονδυλοφόρου ενός εκ των μεγίστων Ελλήνων λογοτεχνών ο οποίος μας διδάσκει στη σφαίρα των νοημάτων του το ότι όταν μία αμυγδαλιά ρωτηθεί για να μιλήσει για τον Θεό αυτή το πετυχαίνει με τον τελειότερο και απλούστερο τρόπο: απλώς, ανθίζει.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων