Παιδικά παραμύθια με φυτά διά ψυχαγωγία ή όπως μας έμαθε ο Αίσωπος και ο Βάβριος για βελανιδιά και καλαμιά, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Σε όμορφη χώρα μακρινή, τα πολύ παλιά χρόνια, υπήρχε ένα μεγάλο ρυάκι το οποίο κυλούσε ορμητικό με τα γάργαρα
νερά του να ζωγραφίζουν την πλαγιά του καταπράσινου λόφου. Αριστερά και δεξιά μεγάλωναν χόρτα, λουλούδια, θάμνοι και δένδρα τα οποία όλα ξεδιψούσαν με τη βοήθεια του καθαρού νερού. Οι ρίζες τους ήταν βαθιές και δυνατές, ενώ τα φυτά έδειχναν πάντοτε υγιή και όμορφα. Αυτό το ρυάκι προσέφερε απλόχερα τη δροσιά του σε όσους το είχαν ανάγκη και βοηθούσε τη μητέρα Φύση να διατηρεί τα πλάσματά της δυνατά, χωρίς να διψάνε και να υποφέρουν. Από τις πηγές του και σε όλη τη διαδρομή του όποιος ήθελε μπορούσε να ξαποστάσει κοντά του. Ο ήχος του κρυστάλλινου, καθαρού και τρεχούμενου νερού ήταν ένα γλυκό νανούρισμα για κάθε κουρασμένο και ταλαιπωρημένο ταξιδιώτη. Το τοπίο έμοιαζε ιδανικό, όπου τα πάντα συνυπήρχαν αγαπημένα, χωρίς έριδες λη άλλα προβλήματα.
Δυστυχώς, όμως, ο λόφος ήταν εκτεθειμένος στο δυνατό φύσημα του αέρα. Αυτό δεν άρεσε στους πράσινους κατοίκους του οι οποίοι προσπαθούσαν κάθε φορά να προστατεύουν τα κλαδιά και τα φύλλα τους. Ο άνεμος μαστίγωνε όλα τα φυτά και ταλαιπωρούσε τα φύλλα τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές κατά τις οποίες κάποια από αυτά κινδύνεψαν ακόμα και να ξεριζωθούν.
Ανάμεσα στα δένδρα υπήρχε μία επιβλητική βελανιδιά. Αμέτρητα χρόνια χρειάστηκαν για να γίνει τόσο τεράστια. Ήταν υψηλή, το ξύλο της γερό και τα κλαδιά με το φύλλωμά της δημιουργούσαν την αίσθηση στους επισκέπτες ότι ήταν ένα απόρθητο φρούριο το οποίο ούτε ο χρόνος δεν θα μπορούσε να νικήσει.
Από την άλλη μεριά, στη βάση του λόφου εκεί όπου τα νερά από το ρυάκι συγκεντρώνονταν σε μεγαλύτερες ποσότητες σχηματίζοντας λιμνούλες, υπήρχαν καλαμιές. Αυτές οι ευλύγιστες καλαμιές βουτούσαν με λαιμαργία μέσα στα νερά τα οποία ήταν αρκετά βαθιά σε κάποια σημεία των λιμνών επειδή το ρυάκι συσσώρευε το νερό του όσο περισσότερο πλησίαζε προς τα κάτω. Μάλιστα, μετά από αμέτρητα χρόνια είχε κατορθώσει να καταβροχθίσει στο διάβα του συστάδες από πέτρες και ογκόλιθους, σχηματίζοντας φυσικά γλυπτά εκπληκτικής ομορφιάς.
Καθώς φαίνεται, μία συννεφιασμένη ημέρα άρχισε πάλι να φυσάει αέρας. Αρχικά ήταν απαλό αεράκι, αλλά όσο περνούσε η ώρα γινόταν πιο ισχυρός ο άνεμος. Τελικά, κατέληξε να φυσάει σαν δαιμονισμένος τόσο πολύ δυνατά, ώστε τα φυτά προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια για να μην ξεριζωθούν. Η βελανιδιά αγέρωχη καθώς ήταν αντιστεκόταν υπερήφανη στον αέρα. Τον προκαλούσε να φυσήξει πιο δυνατά γιατί αυτή δεν τον φοβόταν παραμένοντας ακίνητη. Αντιθέτως, η καλαμιά στη βάση του λόφου λύγιζε κατά τη φορά του ανέμου και μάλιστα, όσο πιο πολύ φυσούσε, τόσο περισσότερο λύγιζε.
Ο άνεμος βλέποντας τη βελανιδιά να τον προκαλεί εξοργίστηκε. Αποφάσισε να της δώσει ένα καλό μάθημα. Συγκέντρωσε όλη τη δύναμή του και την αποδέσμευσε απότομα. Η ένταση ήταν τόσο δυνατή, ώστε ο συριγμός του αγέρα έμοιαζε σαν ουρλιαχτό θηρίου το οποίο απειλεί από τους βράχους. Η καλαμιά σχεδόν διπλώθηκε για να επιζήσει, αλλά η βελανιδιά δεν τα κατάφερε. Ο άνεμος την τιμώρησε σκληρά για την υπεροψία της γιατί την έσπασε ξεριζώνοντάς την. Τελικά, το άτυχο δέντρο κατέληξε τσακισμένο και σπασμένο σε χίλια κομμάτια μέσα στο ρυάκι το οποίο την παρέσυρε προς τα κάτω. Έτσι, όσο περνούσε η ώρα κόπασε το πανδαιμόνιο των αέρηδων.
Όταν το νερό μετέφερε προς τα κάτω την τραυματισμένη και χιλιοκομμένη βελανιδιά κάποια στιγμή την έφθασε κοντά στην καλαμιά. Το αιωνόβιο δένδρο κοίταξε εξασθενημένο αριστερά και δεξιά. Έκπληκτο είδε ότι οι υποτιμημένες καλαμιές παρέμεναν στη θέση τους ακλόνητες. Κυριεύθηκε από απόγνωση και απελπισία. Αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό αυτή η τόσο εντυπωσιακή και επιβλητική ύπαρξη να διαλυθεί από τον άνεμο, ενώ οι κοινές καλαμιές να μην πάθουν το παραμικρό. Τότε την πρόσεξε μία από τις καλαμιές.
– «Καλώς την όμορφη και προκομμένη βελανιδιά μας. Κοίτα πώς κατάντησες. Αλλά μην απορείς που εσύ είσαι εκεί μέσα στο νερό, ενώ εμείς παραμένουμε στη θέση μας. Εσύ φταις. Θέλησες να πολεμήσεις και να νικήσεις τον άνεμο. Εμείς, όμως, ακόμα και λίγο να φυσήξει λυγίζουμε υποχωρώντας στη δύναμή του γιατί ξέρουμε ότι εάν κρατήσουμε όρθια τα άκρα μας θα τα καταστρέψει», είπε η καλαμιά και η βελανιδιά το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να περιμένει το τέλος της.
Με αυτόν το μύθο ο Αίσωπος και ο Βάβριος, στα πρόσωπα των οποίων έχουμε αναφερθεί σε άλλα κείμενα από τη δημοσιοποιημένη βάση δεδομένων με τα άρθρα κήπου για τις φίλες και τους φίλους της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, θέλουν να μας υποδείξουν ότι πρέπει να σεβόμαστε αυτούς που είναι καλύτεροι ή ισχυρότεροι από εμάςς και να μην ενεργούμε αλόγιστα υπερεκτιμώντας τις δικές μας δυνάμεις γιατί ενδέχεται να ζημιωθούμε με τρόπο ανεπανόρθωτο.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων