Ελληνική μυθολογία ή μύθοι με φυτά διά μύθο Δάφνη και Απόλλων, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Σε έναν ιδιωτικό και ιδιόχρηστο κήπο μπορούν να καλλιεργούνται φυτά τα οποία ανέκαθεν κέντριζαν το ενδιαφέρον των
ανθρώπων. Μάλιστα, αρκετά από αυτά έχουν την τύχη να πρωταγωνιστούν σε εκπληκτικές ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει η απολλώνιος δάφνη, δηλαδή ένα πολύ χαρακτηριστικό φυτό της ελληνικής χλωρίδας, που διακρίνεται για την αντοχή του έναντι πλήθους καταπονήσεων, αλλά και για την ιδιότητά του να χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους σαν εδώδιμη ή φαρμακευτική ύλη. Στο μύθο ο οποίος αναφέρεται στη Δάφνη εμπλέκεται και ο θεός Απόλλων. Είναι από τις πιο γνωστές ιστορίες οι οποίες απαρτίζουν την αχανή ελληνική μυθολογία, ενώ έχει αποτελέσει τροφή για έμπνευση σε διάφορες μορφές τέχνης όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πανταχόθεν. Οι φίλες και οι φίλοι της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ μπορούν να ψυχαγωγηθούν με το παρόν κείμενο το οποίο περιέχει τη διασκευή του μύθου από εμάς.
Έτσι, λοιπόν, με βάση το μύθο, η Δάφνη ήταν θυγατέρα της Γαίας και του ποταμού Λάδωνα της Πελοποννήσου ή πιθανότερα του ποταμού Πηνειού της Θεσσαλίας. Ήταν μία από τις νύμφες στα ελληνικά δάση και η εκπληκτική θηλυκή ομορφιά της αποτελούσε ξακουστό χαρακτηριστικό της. Όπως όλες οι νύμφες είχε τη δυνατότητα να λούζεται ανέμελη στις γάργαρες πηγές όποτε ήθελε, ενώ κυνηγούσε ελεύθερη προσπαθώντας να μοιάσει σε δεινότητα τη θεά Αρτέμιδα. Πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν να κάμνουν τη Δάφνη γυναίκα τους.
Από την άλλη μεριά, μία ηλιόλουστη ημέρα ο θεός Απόλλων περιδιάβαινε σε μία περιοχή κοντά στην τοποθεσία όπου
βρίσκονταν η Δάφνη. Πιθανώς να ήταν την περίοδο εκείνη κατά την οποία ο Ζευς είχε τιμωρήσει τον Απόλλωνα με την ποινή της εξορίας από τον υπερήφανο Όλυμπο εξ αιτίας της φονεύσεως των Κυκλώπων και τον είχε εξαναγκάσει να ζει ωσάν θνητός με την ιδιότητα του δαμαλοφύλακα στη δούλεψη του Άδμητου. Ο Άδμητος ήταν ο ιδρυτής και βασιλεύς των Φερών. Φυσικά, όταν ο Απόλλων είδε τη νύμφη δεν στέρησε από τον εαυτό του το προνόμιο της απολαύσεως αυτής της εκπάγλου καλλονής την οποία παρατηρούσε με προσοχή. Ξεχώρισε αμέσως τη Δάφνη ανάμεσα από τις άλλες νύμφες και αμέσως του δημιουργήθηκε ή έντονη επιθυμία να την κάμνει δική του και για αυτό όταν του δόθηκε η ευκαιρία άρχισε να την πολιορκεί μετά μανίας. Δυστυχώς, όμως, η Δάφνη δεν ήθελε να ενδώσει στον έρωτά του και προσπάθησε να τον αποφύγει.
Μάλιστα, σε αυτό το σημείο υπάρχει μία παραλλαγή του μύθου η οποία θέλει τη Δάφνη να διεκδικείται έντονα, πριν την δει ο Απόλλων, από έναν θνητό ο οποίος ήταν ο Λεύκιππος, ο υιός του βασιλέως Οινομάου της πόλεως Πίσας της Ήλιδος. Ο Λεύκιππος μεταμφιέστηκε με γυναικεία ενδύματα και ψάχνοντας στο δάσος βρήκε και πλησίασε τη Δάφνη η οποία εξαπατήθηκε από το παρουσιαστικό του. Η πανέμορφη νύμφη τον εμπιστεύθηκε νομίζοντας ότι ήταν γυναίκα. Πιθανώς με την τελική παρέμβαση του Απόλλωνος, που ήθελε να εξοβελίσει τον Λεύκιππο, όταν οι νύμφες συναντήθηκαν για το καθιερωμένο λουτρό τους προσκάλεσαν και το μεταμφιεσμένο νέο. Ο τυφλωμένος από έρωτα Λεύκιππος απεκάλυψε με τη γύμνια του το πραγματικό του φύλο και τιμωρήθηκε με το να γνωρίσει τραγικό θάνατο. Έτσι, ο Απόλλων βρήκε τότε την ευκαιρία να διεκδικήσει ανενόχλητος τη Δάφνη.
Όμως, όπως προαναφέραμε η Δάφνη δεν επιθυμούσε καμμία σχέση με το θεό. Ο Απόλλων άρχισε να την κυνηγάει, οπότε τελικώς ήταν αδύνατο να του ξεφύγει. Η νύμφη θεώρησε ότι ο θεός θα την κακομεταχειρίζονταν όταν θα την έπιανε. Στην εσχάτη στιγμή ζήτησε την αρωγή της πανίσχυρης μητέρας της. Τότε κατά μία εκδοχή του μύθου η Γαία άνοιξε ξαφνικά τη χωμάτινη αγκαλιά της και από μία οπή πήρε μαζί της τη Δάφνη, ενώ από το χάσμα αυτό φύτρωσε το ξακουστό φυτό. Κατά μία άλλη εκδοχή η Δάφνη αντικαταστάθηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Απόλλωνος από το ομώνυμο φυτό και μεταφέρθηκε πιθανώς στην Κρήτη.
Ο θεός συνταράχθηκε από την απώλεια της νύμφης. Ήθελε να την κάμνει γυναίκα του, αλλά δεν τα κατάφερε. Άπλωσε το χέρι του και για να δοξάσει τη χάρη της απεφάσισε να της χαρίσει την υστάτη τιμή. Απέσπασε ένα ευωδιαστό κλωνάρι και κόσμησε την κεφαλή του. Ο ομορφότερος των θεών διάλεξε για στέμμα του το ταπεινό κλαδί της δάφνης το οποίο είναι το χαρακτηριστικό σύμβολό του, ενώ το προσωνύμιό του έγινε το "Δαφναίος".
Οι Έλληνες τίμησαν τον Απόλλωνα με γιορτές που ονομάστηκαν "Δαφνηφόρια". Η Πυθία, Ιέρεια του Μαντείου των Δελφών, χρησμοδοτούσε διφορούμενα πιθανώς και υπό την επήρεια φύλλων δάφνης, ενώ μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται το φυτό σε διάφορες δραστηριότητες, όπως είναι η μαγειρική και βοτανοθεραπεία. Ο κλάδος δάφνης καθιερώθηκε από την αρχαιότητα να είναι το σύμβολο της φήμης και της αναγνωρισμένης δόξης σε πολυποίκιλες εκφάνσεις της ζωής. Όπως προαναφέρθηκε, στις τέχνες ο μύθος της Δάφνης και του Απόλλωνος ανέκαθεν αποτελούσε πηγή αγνής εμπνεύσεως, ενώ μεταγενέστερα διαμορφώθηκαν νέοι μύθοι στα χνάρια του πρωτοτύπου. Επίσης, η μεταβολή προς τη χριστιανική θρησκεία σηματοδότησε τη χρήση της δάφνης σε θρησκευτικές τελετές.
Έτσι, η Δάφνη κατόρθωσε με τη δραπέτευσή της να κατακτήσει το υπέρτατο ιδανικό: την Αθανασία.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων