Ελληνική μυθολογία ή μύθοι με φυτά διά Δίας ή Ζευς, Ερμής, Βαυκίς, Φιλήμων και τα δέντρα φιλύρα ή φλαμουριά και δρυς ή βελανιδιά, αυτό το κείμενο από τα άρθρα κηποτεχνίας και τα άρθρα κήπου διά την κατασκευή και συντήρηση κήπων, την αρχιτεκτονική κήπων, τη διαμόρφωση κήπου ή το αυτόματο πότισμα κήπου, προσδιορίζει σχετικές κηπουρικές εργασίες ή συμβουλές κηπουρικής. Όπως ισχύει διά τα υπόλοιπα κείμενα ή τα ΑΡΘΡΑ ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, έτσι και το παρόν άρθρο τελεί αυστηρώς υπό το καθεστώς νομικής προστασίας βάσει συμβολαιογραφικής πράξεως και σύννομων τεχνολογικών μέτρων προστασίας και διατάξεων ευρωπαϊκών Οδηγιών, νομικής βάσεως και του Νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, συγγενικών δικαιωμάτων και πολιτιστικών θεμάτων μετά των σχετικών νεωτέρων τροποποιήσεων αυτού (Ν. 2121/93, άρ. 66Α), καθώς προσδιορίζεται εις τους όρους χρήσεως του ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα γνωρίζουν το γεγονός ότι η δρυς ή βαλανιδιά ή βελανιδιά αποτελεί για τους Έλληνες
εάν όχι το ιερότερο, ίσως ένα από τα ιερότερα δένδρα. Μάλιστα, στην αρχαιότητα δέσποζε στην ελληνική χλωρίδα. Τόσο η ικανότητά της να έλκει τον κεραυνό, όσο και η απαράμιλλη επιβλητικότητά της σε συνδυασμό με τη μακροβιότητά της επέτρεψαν στο εν λόγω δένδρο να είναι το σήμα κατατεθέν του Διός. Στην ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ θεωρούμε το ότι πιθανώς να ήταν αδύνατο να μην συμπεριληφθεί σε μία από τις πιο όμορφες ιστορίες που έχει να μας προσφέρει η ελληνική μυθολογία. Πραγματικά, ο μύθος ο οποίος αναφέρεται στη δρυ είναι από τους πιο συγκινητικούς και τη συνδυάζει με ένα άλλο πολύ όμορφο δένδρο, δηλαδή τη φιλύρα ή τίλια ή αλλιώς φλαμουριά από όπου προμηθευόμαστε την πρώτη ύλη για το αφέψημα τίλιο. Πολλοί ελληνικοί ιδιωτικοί και ιδιόχρηστοι κήποι διαθέτουν τιλιόδενδρα τα οποία όχι μόνο ομορφαίνουν με τη χάρη τους το χώρο, αλλά προσφέρουν ευωδιαστές μυρωδιές και άνθη την άνοιξη. Σε αυτόν το μύθο θα αναφερθούμε προς όφελος των φίλων της ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ.
Έτσι, λοιπόν, με βάση το συγκεκριμένο μύθο, καθώς μία ημέρα ο Ζεύς καθόταν αγέρωχος στην έδρα του, τον ακλόνητο
Όλυμπο, απεφάσισε πως έπρεπε να έλθει σε μία πιο άμεση επαφή με τους ανθρώπους για να τους γνωρίσει καλύτερα. Ήθελε να ακούσει αυτοπροσώπως και από το στόμα τους ποια ήταν η γνώμη τους για τον ίδιο, καθώς και να εξακριβώσει το πόσο ειλικρινείς και πιστοί ήταν οι θνητοί στις χώρες τις οποίες διαφέντευε. Για αυτό έκρινε σκόπιμο να ξεκινήσει μία σειρά επισκέψεων στα μέρη των ανθρώπων και θέλησε να περπατήσει σε όλα τα μέρη για να εκπληρώσει την επιθυμία του. Ξαφνικά, με τη στεντόρεια φωνή του, υπέδειξε τον Ερμή σαν παραστάτη του για να τον συνοδεύει. Ο αγγελιαφόρος του Ολύμπου έπρεπε να γίνει καταναγκαστικώς συνοδοιπόρος του Δία στη νέα περιπλάνησή του και βεβαίως, δεν υπήρξε ούτε μία σκέψη προκειμένου να εκφράσει τις αντιρρήσεις του έτσι ώστε να έρθει αντιμέτωπος με την οργή του άρχοντος των θεών.
Ο Ερμής, σαν πονηρός που ήταν, πρότεινε ένα τέχνασμα. Σκέφθηκε ότι δεν θα ήταν σωστό το να παρουσιαστούν στους θνητούς με την πραγματική τους ταυτότητα οι δύο θεοί. Κάτι τέτοιο δεν θα απέφερε κανένα αντικειμενικό αποτέλεσμα για την έρευνά τους και επιπλέον όλοι οι άνθρωποι θα τους φοβόντουσαν. Είπε, λοιπόν, στο Δία ότι θα ήταν πρόσφορο να μεταμορφωθούν σε κοινούς θνητούς για να κινούνται με άνεση μέσα στα πλήθη και να αποσπούν τις πληροφορίες με ευκολία. Βεβαίως, ο Ζευς έκρινε ότι ο Ερμής είχε δίκιο και ασπάστηκε την ιδέα του.
Πράγματι, οι δύο θεοί μεταμορφωμένοι σε απλοϊκούς ανθρώπους περιηγήθηκαν σε κάμπους και βουνά, σε μικρές και μεγάλες πολιτείες, σε φτωχικά και πλούσια μέρη. Ρωτούσαν, ξαναρωτούσαν και άκουγαν τις απαντήσεις.
Κάποτε ο δρόμος τούς έβγαλε στη Φρυγία, στη βορειοδυτική Μικρά Ασία. Προσπάθησαν να εκπληρώσουν και εδώ το έργο τους, αλλά προς έκπληξή τους αντιμετώπιζαν προβλήματα. Οι άνθρωποι ήταν καχύποπτοι και αφιλόξενοι. Παντού επικρατούσε μία παροιμιώδης αδιαφορία. Ο Ζευς είχε εξοργιστεί με αυτήν την κατάσταση. Τελικώς, μετά από πολλές περιπλανήσεις στην περιοχή έφθασαν σε ένα φτωχόσπιτο.
Ο Ερμής έλαβε την πρωτοβουλία να συναντηθεί πρώτος με τους φτωχούς ανθρώπους. Στάθηκε στο κατώφλι τους και ζήτησε να ανοίξουν. Στο κάλεσμά του αποκρίθηκε μια ταλαιπωρημένη, αλλά καλοσυνάτη ηλικιωμένη γυναίκα. Η γριούλα έδειχνε φιλόξενη και γλυκύτατη, δηλαδή ο τρόπος συμπεριφοράς της έρχονταν σε πλήρη αντίθεση προς την απαράδεκτη στάση των υπολοίπων συμπατριωτών της. Μάλιστα, παρ’ όλη την ένδειά της, προθυμοποιήθηκε να τους προσφέρει νερό και ψωμί που της ζήτησαν. Επίσης, δεν αρνήθηκε να τους προσφέρει μια γωνιά για να ξαποστάσουν και να πλυθούν.
Όταν μπήκαν οι δύο θεοί στο φτωχικό σπίτι συνάντησαν εκεί μέσα έναν ηλικιωμένο άνδρα. Ήταν η συνηθισμένη ώρα της ημέρας κατά την οποία περίμενε και αυτός να φάει από το λιγοστό φαγητό που μαγειρεύανε. Αυτός ήταν ο αγαπημένος σύζυγος της γριούλας.
Η καλοκάγαθη γριούλα είχε το όνομα Βαυκίς, ενώ ο σύντροφός της ήταν ο Φιλήμων.
Ο Φιλήμων μόλις αντίκρισε τους δύο φαινομενικώς καταπονημένους ξένους, ζήτησε να μη φάνε μόνο ψωμί, αλλά να μοιραστούν όλοι μαζί το λιγοστό φαγητό που ετοιμάζονταν. Ο Ζευς θέλοντας να δει την αντίδραση του οικοδεσπότη προσποιήθηκε ότι δεν ήθελε να τους στερήσει κάτι τόσο πολύτιμο, αλλά ο Φιλήμων φάνηκε ανένδοτος. Τελικώς, όλοι κάθισαν κατά γης και άρχισαν να απολαμβάνουν το γεύμα. Παραλλήλως, ο Φιλήμων για να τιμήσει τους φιλοξενούμενους προσέφερε λίγο κρασί ζητώντας να συγχωρέσουν αυτόν και την κυρά του για το λιτό τραπέζι, αλλά τόνισε ότι η καλοσυνάτη καρδιά πάντοτε ανταμείβεται και οι θεοί θα τους προσφέρουν περισσότερα. Ο Ζευς και ο Ερμής είχαν συγκινηθεί από την άμεμπτη συμπεριφορά των οικοδεσποτών τους.
Τότε συνέβη κάτι εκπληκτικό. Ενώ έτρωγαν και έπιναν τα φαγητά δεν εξαντλούνταν. Μάλιστα, το οινοδοχείο παρέμενε συνεχώς γεμάτο ασχέτως του κρασιού που έπιναν. Αρχικώς, ο Φιλήμων με τη Βαυκίδα παραξενεύτηκαν, αλλά σύντομα κατάλαβαν ότι οι φιλοξενούμενοί τους δεν ήταν κάποιοι κοινοί οδοιπόροι. Τότε, ενδεείς και με σεβασμό υποκλίθηκαν.
Οι δύο θεοί φανερώθηκαν και ο Ζευς τόνισε ότι σε όλη τη Φρυγία μόνο αυτοί οι δύο ηλικιωμένοι υπήρξαν ευσεβείς και ενάρετοι, γεγονός το οποίο τον εξόργιζε αφάνταστα. Ήταν θυμωμένος και αποφασισμένος να εξαπολύσει την οργή του κατά των απαράδεκτων κατοίκων της Φρυγίας. Ζήτησε από τους έντρομους γέροντες να τον ακολουθήσουν και όταν έφθασαν στην κορυφή ενός υψώματος ο νεφεληγερέτης Δίας προξένησε έναν απίστευτο και τρομακτικό κατακλυσμό. Τα πάντα σκεπάστηκαν από νερό εκτός από το φτωχικό σπιτάκι που τον φιλοξένησε το οποίο μετατράπηκε μπροστά στα μάτια τους σε έναν περίλαμπρο ναό. Ο ναός θα ήταν ο χώρος όπου όλοι θα τιμούσαν το Δία.
Μετά από αυτόν το χαλασμό και το θαύμα του ναού ο Ζευς είπε ότι θα τιμούσε προσωπικώς την Βαυκίδα και τον Φιλήμονα εκπληρώνοντας τις επιθυμίες τους. Οι δύο σύζυγοι συνηθισμένοι στην απλότητα ζήτησαν να γίνουν αυτοί οι πρώτοι ιερείς του ναού και για να επιβεβαιώσουν την ειλικρινή αγάπη τους θέλησαν να εξασφαλίσουν ότι τίποτα δε θα τους χώριζε μέχρι το θάνατο.
Ο Ζευς με τον Ερμή εκστασιασμένοι από την άδολη προσωπικότητα αυτών των δύο ανθρώπων πράγματι τους όρισαν πρώτους ιερείς του ναού και ορκίστηκαν ότι θα μεριμνήσουν ώστε τίποτα να μη διαταράξει την αγάπη που τους ένωνε τόσα πολλά χρόνια.
Η Βαυκίς με τον Φιλήμονα έζησαν από τότε αρκετά χρόνια ακόμα, πάντοτε μαζί και αγαπημένοι. Ο έρωτάς τους έμεινε παροιμιώδης και έγινε υπόδειγμα για τους άλλους ανθρώπους. Αλλά ήρθε κάποτε η στιγμή που ο πανδαμάτωρ χρόνος τους πρόλαβε. Έπρεπε οι δύο σύζυγοι να πληρώσουν τα διόδια της ζωής. Ο Ζευς συγκινημένος τήρησε την υπόσχεσή του στο ακέραιο. Τους έκανε ζωντανό παράδειγμα της ευσέβειας. Και οι δύο ηλικιωμένοι άρχισαν να μεταμορφώνονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο μεν Φιλήμων σε δρυ, η δε Βαυκίς σε φιλύρα. Η δρυς έγινε σύμβολο απαράμιλλης επιβλητικότητας που πιστοποιεί με την ύπαρξή της τη μακροημέρευση, την ισχύ και την πεισματική αντοχή στις κακουχίες. Η φιλύρα, ειδικώς όταν αναπτυχθεί πλήρως, είναι σύμβολο εκλεπτυσμένου κάλλους, ανάκαμψης από κακουχίες και ιαματικής φροντίδας.
Έτσι, ο μύθος των δύο συζύγων έγινε το αιώνιο σύμβολο της άδολης συζυγικής πίστης η οποία παραμένει άρρηκτη ακόμα και στο θάνατο.
2009 έως σήμερα ©ΑΝΘΑΝΑΣΣΑ, Πρωτότυπες Κηποτεχνικές Διαμορφώσεις Ιδιωτικών Και Ιδιόχρηστων Κήπων